De drie musketiers

Geen woorden kunnen beschrijven hoe gelukkig ik ben. Mijn half-broers en ik zijn eindelijk herenigd. Ik voel alsof ik weer compleet ben.

De afgelopen 12 jaar heb ik geleefd zonder doel, zonder bestemming, zonder familie, zonder een gevoel van gehechtheid.

Maar onze ontmoeting in Kampala heeft mijn leven veranderd. Herinneringen aan onze tijd samen in het opvangcentrum speelden als een film door mijn hoofd.

Dank zij Ali en ‘Mama’ Els kon ik mijn broers weer zien, voelen, aanraken en knuffelen en konden we in levende lijve met elkaar praten.

We hadden eerder telefonisch gecommuniceerd. Er was een spirituele connectie tussen ons. En we koesterden de hoop dat we op een dag elkaar zouden terugzien, herinneringen zouden uitwisselen en een sterke band zouden smeden.

Voor mij ging het om meer dan het weerzien met mijn broers. Het was het gevoel weer ergens bij te horen. Het was een van de gelukkigste momenten van mijn leven.

We hadden nog steeds elk ons karakter. We maakten weer grappen zoals toen we klein waren. We praatten honderduit over ons leven in Rachele opvangcentrum, de mooie momenten samen met ‘Papa’ Bernard en ‘Mama’ Els, onze bijnamen, de oorsprong van onze namen. We lachten en praatten tot laat in de nacht.

Voor Okwera voel ik liefde en genegenheid. Hij is een fantastische broer. Zijn glimlach en zijn manier van doen maken mij vrolijk.

Voor Ali heb ik vooral bewondering. Zijn zelfvertrouwen en zijn hard werk zijn een bron van inspiratie voor mij. Ali is mijn steunpillaar. Hij heeft mij vaak emotioneel gesteund in tijden van nood.

Tijdens de 12 voorbije jaren voelde ik mij vaak als een jager in de jungle. Telkens iemand van ons vermist raakte, gingen we naar hem op zoek. Niets anders deed er nog toe. Het vinden van onze mede-jagers werd belangrijker dan de jacht zelf.

Dank, Ali, Bernard en Els om ons gevonden te hebben. Dank aan iedereen die dit heeft mogelijk gemaakt. Ik beloof dat ik nooit meer zal vermist raken in de jungle.

Jullie zijn de reden voor wie we zijn vandaag. Jullie hebben de fundamenten van ons leven gelegd. Jullie hebben ons zelfs namen gegeven. Ik kan niet wachten om opnieuw op tocht te gaan met mijn broers. We gaan weer samen op jacht, een mooie toekomst tegemoet.

Ojeke Peter, geboren in het rebellenleger, over de hereniging met zijn twee halfbroers met wie hij tussen 2002 en 2005 in Rachele opvangcentrum verbleef.