Enkele impressies van mijn reis naar Oeganda 2023

Mijn zus en ik zijn in april 2023 naar Oeganda gereisd met de Bernard en Lieve. Wat een beleving! We vertrokken op 14 april en zagen elkaar in de luchthaven. Hier enkele vertelsels over de reis.

Het eerste dat me opvalt zijn de vele valiezen. Naast de persoonlijke bagage, zijn er tal van valiezen mee om te schenken in Oeganda. Ik ben benieuwd wat me allemaal te wachten staat...

9 uur later, komen we aan in Entebe, waar chauffeur Patrick ons opwacht. Het is een warm weerzien tussen Patrick en ons reisgezelschap. En ik ben direct verkocht door het busje waar we de komende 11 dagen mee gaan rondrijden.

Na een nacht in een hotel, rijden we richting het noorden van Oeganda. Bernard zit steeds vooraan, bij de chauffeur. Achteraan vinden we met ons zessen elk ons eigen plekje. Nog geen 30 minuten onderweg en we vallen stil met het busje...lege tank! Gelukkig rijdt er nog een ander busje mee met ons en kan die om benzine rijden. We staan dus stil te wachten, langs een drukke baan, de zon brandt. Het is al een typische start, zo blijkt.
De weg naar het noorden is lang. Tijd om elkaar beter te leren kennen en veel naar buiten kijken want alles is er anders. De wegen, de dorpen langs de baan, de winkeltjes langs de baan, af en toe passeren we hutten waar ik me afvraag of er
mensen in wonen. Veel tijd om te kijken en na te denken. De bestemming die dag is Lira.

In Lira zelf zoeken we het dorp van Mary. Duidelijke wegbewijzering is er niet en de juiste weg is moeilijk te vinden. Zowel de chauffeur als Bernard kijken vooral naar die ene mangoboom waar ze moeten inslaan. We bevinden ons duidelijk niet op een veel bereden weg om uiteindelijk toe te komen in de ‘bush’ bij Mary.

Hier leven en wonen ze in de hutten zoals we onderweg tegengekomen zijn. Het weerzien tussen Bernard, Lieve en Mary is heel hartelijk. Wat een mooi moment!

In het dorp van Mary is er een waterpomp geplaatst via de vzw. We komen kijken hoe het ermee staat. We zien een heel verzorgde waterpomp die door heel wat mensen uit de omgeving kan gebruikt worden. Daarnaast krijgen Mary en haar familie kwaliteitsvolle zaden en gewassen, een valies gevuld met kleren die ze zullen verdelen onder de medebewoners en de kinderen. Als afsluiter spreken we met Mary af om de volgende dag te gaan shoppen op de lokale markt. Ik zag in het dorp een warme samenleving en heel wat armoede, dat je kon zien aan de kleren van de kinderen. Versleten kleren, met scheuren. En velen die geen schoenen hebben.

In Lira bezoeken we een lagere school waar kinderen ook op internaat verblijven. Er zitten daar kinderen die door de vzw ondersteund worden. Het is ongelofelijk hoe we ontvangen worden op de school. Er is door alle klassen een dans voorbereid voor ons. We krijgen een stoel om te zitten, voor ons is er een ruime plek leeg waar het dansen zal plaatsvinden en daarrond een hele groep kinderen. Ik zie tijdens deze ceremonie veel moois. Dans, zang, samenhorigheid, plezier!

We kopen opnieuw kwaliteitsvolle zaden, en deze keer ook een zonnepaneel, een batterij die erbij hoort, 2 lampen en al de bijhorende draden. Dit alles is deze keer voor Okwera, een kind geboren in gevangenschap. Ook hij woont in de ‘bush’. De weg ernaartoe is hilarisch. We lachen van schrik want de weg is eigenlijk geen weg, waardoor de auto bijna omkantelt van de oneffenheden. Aangekomen bij Okwera zie ik daar een extreme vorm van armoede (nul voorzieningen voor handen).
Na Lira, rijden we door naar Gulu. Daar heb ik het geluk dat Bernard me kennis laat maken met Patrick Ochen, een kind geboren in gevangenschap. Hij vertelt me zijn hele verhaal. Ik ben enorm onder de indruk van bepaalde dingen. Hoe in godsnaam kan je eigen familie je zomaar weigeren omdat je een kind van een rebel bent, hoe kan het dat een kind van 9 jaar op straat moet overleven door te stelen en te bedelen. Na heel wat jaren als probleem gezien te worden vanuit de
samenleving heeft Patrick toch het geluk opgevangen te worden bij een vriendin van zijn moeder, die overleden is in gevangenschap. Via de vzw krijgt hij de kans naar school te gaan en verder te studeren. Patrick studeert af als leraar aan Gulu University. Daar doet hij zijn verhaal en krijgt hij de vraag om mee te werken in een project van Gulu University. Een project dat aan de slag gaat met jongeren die moeten overleven op de straat...

Op het einde van de reis zitten we in Kampala, in de guesthouse van Els De Temmerman. We krijgen van haar een presentatie over het gehele verhaal van de kindsoldaten in Oeganda. Harde foto’s doen mijn maag keren. De vele mensen die ik heb mogen bezoeken op deze reis hebben verschrikkelijke dingen doorstaan. Stuk voor stuk zijn ze slachtoffers van gruweldaden! En tot op de dag van vandaag dragen ze daar gevolgen van. Het is niet de samenleving zijn schuld dat dit gebeurde, maar het is wel aan hen om er zorg voor te dragen. Het is heel mooi om zien hoe Bernard en Lieve elk jaar opnieuw op bezoek gaan bij deze slachtoffers en ze op korte en lange termijn ondersteunen en opvolgen.

Proficiat en bedankt voor deze onvergetelijke ervaring!
Liefs Sarah